Przeczytaj także: Jak Szkoła Podstawowa nr 2 w Kielcach powstała?
Z kart historii Szkoły Podstawowej nr 2
Historia szkoły sięga roku 1819 kiedy to, po spełnieniu wymogów ze strony władz miasta, rozpoczęły swoją działalność dwie niezależne od siebie szkoły - szkoła elementarna płci męskiej i szkoła elementarna płci żeńskiej - która dała początek obecnej Dwójce.Do spraw, z którymi borykała się szkoła od początku swojego istnienia, należał problem lokalowy. O pierwszej siedzibie szkoły elementarnej płci żeńskiej brak jest bliższych danych- wiemy, że mieściła się w budynku pana Juszczyńskiego pod numerem policyjnym 355, później wynajęty został dom z zabudowaniami pod numerem 291 (1821-23 rok) i w kolejnych latach- kolejne lokale. Brak należytego lokalu spowodował, że w czasie, gdy nauczycielką była pani Piotrowska, szkoła zmieniła swoją siedzibę czterokrotnie w ciągu 9 lat (1825-1834). Liczne pisma władz oświatowych o poprawę warunków szkoły nie dawały rezultatów. W sytuacji kiedy w mieście brak było odpowiedniego budynku na siedziby szkół- zrodził się pomysł wybudowania ,,Domu Szkolnego", ale ostatecznie upadł na korzyść zakupu takowego, co zrealizowano w 1847 roku. Pierwszą nauczycielką szkoły była pani Wyrzykowska, pierwszymi uczennicami- według raportu z połowy 1820 roku były między innymi- Józefa Olendówna, Salomea Misztalówna, Antonina Majewska- w sumie 42 dziewczynki. Nauka była dobrowolna. W szkole były trzy oddziały, w których w zależności od posiadanej wiedzy i umiejętności uczono : języka polskiego- to jest kaligrafii, czytania, pisania, arytmetyki i liczenia w pamięci, oraz prac ręcznych- szycia, cerowania. Od 1835- religii. Uczennice przebywały w szkole przez 5 godzin. Gdy oddział 1 uczył się czytać to 2 i 3 pisał. Każde półrocze kończyło się publicznym egzaminem. W 1823 roku nauczycielką szkoły została Anna Wojakowska, po niej uczyły kolejno: Salomea Piotrkowska, Zuzanna Moderska, Ludwika Winkler, Ludwika Appler, Franciszka Łuniewska, Jelena Sarancy, Pelagia Jemielianowa, Nadjeżda Majborody. Od 1871 roku w dokumentach- szkoła figuruje jako Kieleckoj Grodzkoj Narodnoj Żeńskoj Ucziliszczie. Zwiększyła się liczba godzin nauczania języka rosyjskiego. O szkole okresu I wojny światowej niewiele wiemy. W miejsce nauki języka rosyjskiego wprowadzono język niemiecki. Szkoła mieściła się przy ulicy Bandurskiego róg Wesołej, następnie przeniesiona została do lokalu przy ulicy Prostej, a od 1918 korzystała z pomieszczeń szkoły męskiej przy ulicy Kolejowej 8, gdzie mieściła się do 1919 roku. Od kwietnia 1918 szkoła elementarna płci żeńskiej figuruje w dokumentach jako czteroklasowa szkoła imienia M. Konopnickiej. Kierowniczką szkoły została Natalia Tomaszewska. Do najważniejszych problemów dla władz miasta w niepodległym kraju były- finansowanie szkół i sprawy lokalowe. Spośród 6 istniejących szkół powszechnych tylko szkoła imienia Staszica mieściła się w swoim budynku. 2 grudnia 1920 roku Rada Miasta podjęła uchwałę o budowie żeńskiej szkoły powszechnej na placu przy ulicy Kościuszki. Budowę z różnych względów rozpoczęto w 1922 roku. W wyniku podjętych wysiłków finansowych, organizacyjnych, budowlanych- w dniu 3 listopada 1925 roku odbyła się uroczystość poświęcenia i oddania do użytku nowego gmachu szkoły. W uroczystości udział wzięli przedstawiciele władz szkolnych z inspektorem panem Kostuchem i panem Bursztynem, przedstawiciele władz miejskich, rady szkolnej oraz ksiądz prałat Gawroński. Szkoła jak na owe czasy była bardzo nowoczesna. Był to budynek dwupiętrowy, kryty dachówką, wyposażony w centralne ogrzewanie i kanalizację. Wyposażony został w nowe meble, ławki, szafy, pudła na obrazy czy półki. Ten nowy, wspaniały budynek z nowym wyposażeniem był przez okres międzywojenny reklamówką szkolnictwa Kielc. Tu odbywały się narady kierowników, konferencje czy zjazdy Związku Nauczycielstwa Polskiego z terenu miasta. W związku z rozbudową miasta, wzrostem liczby ludnści, wzrasta liczba uczennic. Zmienia się stopień organizacyjny szkoły- nowy budynek, nowe pracownie zwiększają jej atrakcyjność. Coroczne popisy, pokazy, wystawy i występy uczennic świadczyły o wysokim poziomie szkoły. Liczne są wzmianki w Gazecie Kieleckiej, która w kolejnych latach pisała pochlebne recenzje o tychże. Uczennice korzystały z opieki świetlicy, biblioteki, uboższe- z dożywiania. Szkoła organizowała liczne wycieczki krajoznawcze.
Wydarzeniami szkolnymi były: uroczystość ufundowania i przekazania uczennicom sztandaru szkoły; 21 czerwca 1931 roku, uroczystość osłonięcia tablicy pamiątkowej ku czci patronki szkoły; 1937 rok, otrzymanie przez szkołę portretu patronki pędzla Czesława Obertyńskiego 1938, radiofonizacja szkoły. Osiągnięcia te były możliwe dzięki działaniom podjętym przez dziatwę, grono i komitet rodzicielski. W szkole uczyli tacy nauczyciele jak: Edward Czekaj, Sylwester Kowalczewski, Dionizy Pietrzyk, Apolinary Kuśmierski, Antonina Sak, Antonina Ruskówna, Lucyna Jungiewicz, Janina Stanek i inni. Okres wojny i okupacji był dla szkoły bardzo ciężki, już we wrześniu 1939 roku uczennice wyrzucone zostały ze swej szkoły. Do stycznia 1940 stacjonowało tu wojsko niemieckie, do końca lata 1941 mieściła się tu szkoła dla dzieci niemieckich, do 1945- urządzono szpital wojskowy.
Dla Publicznej Szkoły Powszechnej numer 2- bo tak się nazywała w tym okresie szkoła- rozpoczął się okres tułaczy. Szkoła pięciokrotnie zmieniała swój adres. Sytuacja w jakiej znalazło się szkolnictwo powszechne zmuszała do podjęcia kroków celem ratowania młodzieży przed analfabetyzmem. W Dwójce realizowano dwie formytajnego nauczania: nauczanie uzupełniające w ramach szkoły jawnej oraz nauczanie na tajnych kompletach. W tajnym nauczaniu uczestniczyli: Kuśmierski Apolinary, Czekaj Edward, Jungiewicz Lucyna, Klich Zofia, Maciejska Wacława, Pietrzyk Dionizy, Sak Antonina, Kowalczewski Sylwester, Rotman Stanisława. Mimo terroru nie było żadnej wpadki. Tragicznym był przypadek aresztowania w październiku 1943 roku kierownika szkoły pana Apolinarego Kuśmierskiego, który wywieziony został do Oświęcimia. Wyzwolenie w 1945 pozwoliło nauczycielom i uczennicom powrócić do własnego budynku. Dzięki staraniom kierownika szkoły pana Kowalczewskiego, szkoła podjęła prace ucząc się w lokalu szkoły imienia Staszica, a podjęty remont- zdewastowanego przez okupanta- budynku własnego szkoły- pozwolił na wprowadzenie się do niego już 8 kwietnia. Nauka odbywała się w oparciu o program z okresu międzywojennego. Powrócono do imienia patronki szkoły. Szkoła nadal miała charakter żeński, zwiększyła się liczba uczennic, wiele uwagi poświęcano życiu społecznemu i kulturalnemu szkoły- działało ZHP, PCK, organizowano imprezy, wycieczki. W 1951 roku zaszły w szkole istotne zmiany- została przekształcona w Szkołę Powszechną TPD numer 2, kierownikiem został pan Edmund Gluth. Zaprzestano nauki religii, szkoła żeńska przekształcona została w koedukacyjną. Jako TPD-owska funkcjonowała do 1956 roku i po wydarzeniach październikowych powróciła do nazwy Szkola Powszechna nr 2 imienia M. Konopnickiej. Przywrócono naukę religii, obok języka rosyjskiego wprowadzono angielski. Ponieważ liczba uczniów wzrosła przystąpiono do budowy- nadbudowy nad salą gimnastyczną. Dzięki kierownictwu szkoły i rodzicom szkoła powiększyła się w 1961 roku o dodatkowe pracownie wraz z zapleczami. W 1967 roku w związku z uroczystościami ufundowania dla szkoły sztandaru w ramach remontu urządzono nową szatnię, dawne schronisko zamieniono na jadalnię. Zakupiono sprzęt. Dzięki staraniom kolejnych dyrektorów szkoły mniejsze i większe remonty pozwalały utrzymać szkołę w dobrej kondycji technicznej. W 1971 r w miejsce błotnistego podwórka szkolnego urządzono boisko.Uczniowie Dwójki osiągali sukcesy w olimpiadach, konkursach muzycznych, zawodach sportowych na szczeblach ogólnopolskich. Rozwijali swe zainteresowania w licznych kołach i organizacjach, brali udział w imprezach kulturalnych na terenie miasta osiągając wysokie lokaty. Osiągnięcia te były możliwe dzięki zaangażowaniu pani Leokadii Kot, a następnie pana Jana Kopertowskiego. Kolejny dyrektor pani Bańczarowska wprowadziła Dwójkę do Towarzystwa Szkół Twórczych. Klasy autorskie, święto szkoły, prezentacje klasowe to tylko niektóre działania szkoły w ramach programu Wychowanie Dla Przyszłości. Dobre tradycje szkoły były i są kontynuowane przez następnych dyrektorów: panią Ewę Pilarczyk i obecnego dyrektora pana Czesława Zawadę. Dzięki systematycznym i spójnym działaniom uczniowie i nauczyciele bez problemów wkroczyli w reformę oświaty. Wychowankowie szkoły doskonale radzą sobie na kolejnych szczeblach nauczania, a dobre imię szkoły sprawia, że rodzice którzy ukończyli Dwójkę chętnie zapisują do niej swoje dzieci.