Przeczytaj także: Jak Szkoła Podstawowa nr 2 w Kielcach powstała?
Z kart historii Szkoły Podstawowej nr 2
Historia szkoły sięga roku 1819 kiedy to, po spełnieniu wymogów ze strony władz miasta, rozpoczęły swoją działalność dwie niezależne od siebie szkoły - szkoła elementarna płci męskiej i szkoła elementarna płci żeńskiej - która dała początek obecnej Dwójce.Do spraw, z którymi borykała się szkoła od początku swojego istnienia, należał problem lokalowy. O pierwszej siedzibie szkoły elementarnej płci żeńskiej brak jest bliższych danych- wiemy, że mieściła się w budynku pana Juszczyńskiego pod numerem policyjnym 355, później wynajęty został dom z zabudowaniami pod numerem 291 (1821-23 rok) i w kolejnych latach- kolejne lokale. Brak należytego lokalu spowodował, że w czasie, gdy nauczycielką była pani Piotrowska, szkoła zmieniła swoją siedzibę czterokrotnie w ciągu 9 lat (1825-1834). Liczne pisma władz oświatowych o poprawę warunków szkoły nie dawały rezultatów. W sytuacji kiedy w mieście brak było odpowiedniego budynku na siedziby szkół- zrodził się pomysł wybudowania ,,Domu Szkolnego", ale ostatecznie upadł na korzyść zakupu takowego, co zrealizowano w 1847 roku. Pierwszą nauczycielką szkoły była pani Wyrzykowska, pierwszymi uczennicami- według raportu z połowy 1820 roku były między innymi- Józefa Olendówna, Salomea Misztalówna, Antonina Majewska- w sumie 42 dziewczynki. Nauka była dobrowolna. W szkole były trzy oddziały, w których w zależności od posiadanej wiedzy i umiejętności uczono : języka polskiego- to jest kaligrafii, czytania, pisania, arytmetyki i liczenia w pamięci, oraz prac ręcznych- szycia, cerowania. Od 1835- religii. Uczennice przebywały w szkole przez 5 godzin. Gdy oddział 1 uczył się czytać to 2 i 3 pisał. Każde półrocze kończyło się publicznym egzaminem. W 1823 roku nauczycielką szkoły została Anna Wojakowska, po niej uczyły kolejno: Salomea Piotrkowska, Zuzanna Moderska, Ludwika Winkler, Ludwika Appler, Franciszka Łuniewska, Jelena Sarancy, Pelagia Jemielianowa, Nadjeżda Majborody. Od 1871 roku w dokumentach- szkoła figuruje jako Kieleckoj Grodzkoj Narodnoj Żeńskoj Ucziliszczie. Zwiększyła się liczba godzin nauczania języka rosyjskiego. O szkole okresu I wojny światowej niewiele wiemy. W miejsce nauki języka rosyjskiego wprowadzono język niemiecki. Szkoła mieściła się przy ulicy Bandurskiego róg Wesołej, następnie przeniesiona została do lokalu przy ulicy Prostej, a od 1918 korzystała z pomieszczeń szkoły męskiej przy ulicy Kolejowej 8, gdzie mieściła się do 1919 roku. Od kwietnia 1918 szkoła elementarna płci żeńskiej figuruje w dokumentach jako czteroklasowa szkoła imienia M. Konopnickiej. Kierowniczką szkoły została Natalia Tomaszewska. Do najważniejszych problemów dla władz miasta w niepodległym kraju były- finansowanie szkół i sprawy lokalowe. Spośród 6 istniejących szkół powszechnych tylko szkoła imienia Staszica mieściła się w swoim budynku. 2 grudnia 1920 roku Rada Miasta podjęła uchwałę o budowie żeńskiej szkoły powszechnej na placu przy ulicy Kościuszki. Budowę z różnych względów rozpoczęto w 1922 roku. W wyniku podjętych wysiłków finansowych, organizacyjnych, budowlanych- w dniu 3 listopada 1925 roku odbyła się uroczystość poświęcenia i oddania do użytku nowego gmachu szkoły. W uroczystości udział wzięli przedstawiciele władz szkolnych z inspektorem panem Kostuchem i panem Bursztynem, przedstawiciele władz miejskich, rady szkolnej oraz ksiądz prałat Gawroński. Szkoła jak na owe czasy była bardzo nowoczesna. Był to budynek dwupiętrowy, kryty dachówką, wyposażony w centralne ogrzewanie i kanalizację. Wyposażony został w nowe meble, ławki, szafy, pudła na obrazy czy półki. Ten nowy, wspaniały budynek z nowym wyposażeniem był przez okres międzywojenny reklamówką szkolnictwa Kielc. Tu odbywały się narady kierowników, konferencje czy zjazdy Związku Nauczycielstwa Polskiego z terenu miasta. W związku z rozbudową miasta, wzrostem liczby ludności, wzrasta liczba uczennic. Zmienia się stopień organizacyjny szkoły- nowy budynek, nowe pracownie zwiększają jej atrakcyjność. Coroczne popisy, pokazy, wystawy i występy uczennic świadczyły o wysokim poziomie szkoły. Liczne są wzmianki w Gazecie Kieleckiej, która w kolejnych latach pisała pochlebne recenzje o tychże. Uczennice korzystały z opieki świetlicy, biblioteki, uboższe- z dożywiania. Szkoła organizowała liczne wycieczki krajoznawcze.
Wydarzeniami szkolnymi były: uroczystość ufundowania i przekazania uczennicom sztandaru szkoły; 21 czerwca 1931 roku, uroczystość osłonięcia tablicy pamiątkowej ku czci patronki szkoły; 1937 rok, otrzymanie przez szkołę portretu patronki pędzla Czesława Obertyńskiego 1938, radiofonizacja szkoły. Osiągnięcia te były możliwe dzięki działaniom podjętym przez dziatwę, grono i komitet rodzicielski. W szkole uczyli tacy nauczyciele jak: Edward Czekaj, Sylwester Kowalczewski, Dionizy Pietrzyk, Apolinary Kuśmierski, Antonina Sak, Antonina Ruskówna, Lucyna Jungiewicz, Janina Stanek i inni. Okres wojny i okupacji był dla szkoły bardzo ciężki, już we wrześniu 1939 roku uczennice wyrzucone zostały ze swej szkoły. Do stycznia 1940 stacjonowało tu wojsko niemieckie, do końca lata 1941; mieściła się tu szkoła dla dzieci niemieckich, do 1945- urządzono szpital wojskowy.
Dla Publicznej Szkoły Powszechnej numer 2- bo tak się nazywała w tym okresie szkoła- rozpoczął się okres tułaczy. Szkoła pięciokrotnie zmieniała swój adres. Sytuacja w jakiej znalazło się szkolnictwo powszechne zmuszała do podjęcia kroków celem ratowania młodzieży przed analfabetyzmem. W Dwójce realizowano dwie formytajnego nauczania: nauczanie uzupełniające w ramach szkoły jawnej oraz nauczanie na tajnych kompletach. W tajnym nauczaniu uczestniczyli: Kuśmierski Apolinary, Czekaj Edward, Jungiewicz Lucyna, Klich Zofia, Maciejska Wacława, Pietrzyk Dionizy, Sak Antonina, Kowalczewski Sylwester, Rotman Stanisława. Mimo terroru nie było żadnej wpadki. Tragicznym był przypadek aresztowania w październiku 1943 roku kierownika szkoły pana Apolinarego Kuśmierskiego, który wywieziony został do Oświęcimia. Wyzwolenie w 1945 pozwoliło nauczycielom i uczennicom powrócić do własnego budynku. Dzięki staraniom kierownika szkoły pana Kowalczewskiego, szkoła podjęła prace ucząc się w lokalu szkoły imienia Staszica, a podjęty remont- zdewastowanego przez okupanta- budynku własnego szkoły- pozwolił na wprowadzenie się do niego już 8 kwietnia. Nauka odbywała się w oparciu o program z okresu międzywojennego. Powrócono do imienia patronki szkoły. Szkoła nadal miała charakter żeński, zwiększyła się liczba uczennic, wiele uwagi poświęcano życiu społecznemu i kulturalnemu szkoły- działało ZHP, PCK, organizowano imprezy, wycieczki. W 1951 roku zaszły w szkole istotne zmiany- została przekształcona w Szkołę Powszechną TPD numer 2, kierownikiem został pan Edmund Gluth. Zaprzestano nauki religii, szkoła żeńska przekształcona została w koedukacyjną. Jako TPD-owska funkcjonowała do 1956 roku i po wydarzeniach październikowych powróciła do nazwy Szkoła Powszechna nr 2 imienia M. Konopnickiej. Przywrócono naukę religii, obok języka rosyjskiego wprowadzono angielski. Ponieważ liczba uczniów wzrosła przystąpiono do budowy- nadbudowy nad salą gimnastyczną. Dzięki kierownictwu szkoły i rodzicom szkoła powiększyła się w 1961 roku o dodatkowe pracownie wraz z zapleczami. W 1967 roku w związku z uroczystościami ufundowania dla szkoły sztandaru w ramach remontu urządzono nową szatnię, dawne schronisko zamieniono na jadalnię. Zakupiono sprzęt. Dzięki staraniom kolejnych dyrektorów szkoły mniejsze i większe remonty pozwalały utrzymać szkołę w dobrej kondycji technicznej. W 1971 r w miejsce błotnistego podwórka szkolnego urządzono boisko. Uczniowie Dwójki osiągali sukcesy w olimpiadach, konkursach muzycznych, zawodach sportowych na szczeblach ogólnopolskich. Rozwijali swe zainteresowania w licznych kołach i organizacjach, brali udział w imprezach kulturalnych na terenie miasta osiągając wysokie lokaty. Osiągnięcia te były możliwe dzięki zaangażowaniu pani Leokadii Kot, a następnie pana Jana Kopertowskiego. Kolejny dyrektor pani Bańczarowska wprowadziła Dwójkę do Towarzystwa Szkół Twórczych. Klasy autorskie, święto szkoły, prezentacje klasowe to tylko niektóre działania szkoły w ramach programu Wychowanie Dla Przyszłości. Dobre tradycje szkoły były i są kontynuowane przez następnych dyrektorów: panią Ewę Pilarczyk i obecnego dyrektora pana Czesława Zawadę. Dzięki systematycznym i spójnym działaniom uczniowie i nauczyciele bez problemów wkroczyli w reformę oświaty. Wychowankowie szkoły doskonale radzą sobie na kolejnych szczeblach nauczania, a dobre imię szkoły sprawia, że rodzice którzy ukończyli Dwójkę chętnie zapisują do niej swoje dzieci.